Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

το κυνικό χιούμορ της Νάντιας

Μπαίνεις σ' ένα τηλεφωνικό θάλαμο και βλέπεις κάπου σημειωμένο έναν αριθμό τηλεφώνου. Αποφασίζεις να τον καλέσεις. Γράψε την ιστορία.

Ο Μπούμερ Πέτγουει είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Ίσως όχι για σας και για μένα αλλά για τους κανονικούς ανθρώπους μιας μικρής πόλης στις Μεσοδυτικές Πολιτείες της Αμερικής, όπου ζει.

Δεν είναι όμορφος ούτε άσχημος, ούτε χαζός ούτε έξυπνος.

Δουλεύει στο Δημαρχείο. Και μην φανταστείτε Δήμαρχος ή Δημοτικός Σύμβουλος ή άλλος λαμπρός τιτλούχος. Δουλεύει στο τμήμα αρχειοθέτησης.

Κάθε βράδυ, ετοιμάζει τα ρούχα που θα φορέσει την επομένη, φροντίζει – όποτε χρειάζεται – να φορτίζει το κινητό του (όχι ότι δέχεται σωρηδόν τις κλήσεις, αλλά γιατί έτσι νιώθει σιγουριά) και ετοιμάζει το σάντουιτς που θα φάει στις 12 ακριβώς το επόμενο μεσημέρι.

Κάθε πρωί, σηκώνεται από την ίδια μεριά του κρεββατιού, στις 6 και 5 ακριβώς, βουρτσίζει τα δόντια του στην ίδια μεριά του νιπτήρα και πίνει τον καφέ του στην ίδια μπλε κούπα.

Πανέτοιμος, παίρνει το λεωφορείο για το γραφείο στις 8 και 13 ακριβώς.

Και αυτά κάθε μέρα! Ως την σημερινή Δευτέρα.

Δεν είναι περίεργο αγαπητοί αναγνώστες, που όλες οι αλλαγές στην ζωή συμβαίνουν μια Δευτέρα πρωί?? Δεν το έχετε παρατηρήσει?? Καλά, μπορεί και να κάνω λάθος...

Σήμερα λοιπόν, ο Μπούμερ – εντελώς αυθόρμητα – αποφάσισε να πιεί έναν ακόμα καφέ στην γνωστή μπλε κούπα πριν φύγει, όμως του γλίστρησε από τα χέρια και έσπασε.

Σκατά!!! φώναξε ο Μπούμερ.

Ουπς... για πάμε λίγο πίσω... σκατά??? ο Μπούμερ δεν μιλάει έτσι...

Κάτι δεν πάει καλά εδώ!!! κάποια ανατροπή πάει να συμβεί στην καλοκουρδισμένη ζωή του και είστε μάρτυρες!!!

Μέχρι να μαζέψει τα σπασμένα, η ώρα έχει περάσει και το λεωφορείο των 8 και 13 ακριβώς αποτελεί πια παρελθόν...

Τρέχοντας – μήπως και το προλάβει – βγάζει το κινητό του να πάρει στο γραφείο, όμως.... τι ατυχία!!!! Δεν έχει σήμα!!!

Αυτή είναι η κατάρα της τεχνολογίας και ο νόμος του Μέρφυ μαζί! Όταν πραγματικά χρειάζεσαι κάτι από τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας, όλο το σύμπαν.... κάνει την πάπια!!!!

Μπαίνει αναστατωμένος και αργοπορημένος σ' έναν τηλεφωνικό θάλαμο και καθώς πληκτρολογεί τον αριθμό του δημαρχείου, το βλέπει μπροστά του να χοροπηδά και να του κλείνει το μάτι!

Έναν αριθμό τηλεφώνου!!! όχι διαφορετικό απ' οποιοδήποτε αριθμό, οπουδήποτε τηλεφώνου, οποιουδήποτε σπιτιού μιας μικρής πόλης στις Μεσοδυτικές Πολιτείες της Αμερικής!

Τον κοιτάζει όμως τόσο πονηρά, με αυτό το μαύρο χρώμα του να γυαλίζει, τόσο στρογγυλό και απίστευτα όμορφο, που πρέπει να ήρθε στην πόλη καβάλα σε κύκνο.

Κλείνει την γραμμή (η τηλεφωνήτρια στο δημαρχείο πρέπει να είχε φάει βαριά χθες το βράδυ) και ενάντια σ΄ όλες τις πιθανότητες και την λογική, αρχίζει να πληκτρολογεί....

Μια γυναικεία φωνή ακούγεται

“Καλώς ορίσατε στην υπηρεσία μας.

Εάν θέλετε να γίνετε διάσημος ηθοποιός του Χόλυγουντ, παρακαλώ πληκτρολογήστε το 1”.

Τι??

Ο Μπούμερ ξεκολλάει το ακουστικό από το αυτί του και το κουνάει σαστισμένος δεξιά, αριστερά.

Κοιτάζει γύρω του να δει αν είναι κάποιος που τον παρακολουθεί και γελάει μαζί του (μάλλον ήταν μόνο ο Θεός)

Δεν μπορεί, μονολογεί, κάποιος μου κάνει πλάκα.

Παρόλα αυτά, αποφασίζει να συνεχίσει (Μπράβο Μπούμερ, δικέ μου!!!!)

“Εάν θέλετε να γίνετε Σούπερ Ήρωας, να πολεμάτε το κακό, να σώσετε τον κόσμο και να σας αγαπάνε όλοι – οι σχεδόν όλοι – παρακαλώ πληκτρολογήστε το 2”

“Εάν θέλετε να ενταχτείτε στο Κίνημα Ειρήνης και να σώσετε τον μικρό Ισμαήλ από την Παλαιστίνη, παρακαλώ πληκτρολογήστε το 3”

“Εάν θέλετε η Ντίτα Φον Τιζ να χορεύει κάθε βράδυ μπουρλέσκ το κρεββάτι σας, αποκλειστικά για σας, παρακαλώ πληκτρολογήστε το 4”

“Εάν θέλετε να ανοίξετε την συναυλία των Μπον Τζόβι στην Αθήνα τον Ιούλιο του 2011, παρακαλώ πληκτρολογήστε το 5”

“Εάν θέλετε να είστε σούπερ πλούσιος και τόσο μούρη, που ο Αμπράμοβιτς να ωχριά μπροστά σας, παρακαλώ πληκτρολογήστε το 6”

¨Εάν θέλετε να ταξιδέψετε στον Σείριο πάνω στο φύλλο, παρακαλώ πληκτρολογήστε το 7”

Εάν δεν θέλετε τίποτα από τα παραπάνω, παρακαλώ μην πληκτρολογήστε τίποτα. Απλώς, κατεβάστε το ακουστικό.

Εδώ θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι οποιαδήποτε και αν είναι η επιλογή σας, το τίμημα αυτής θα επιβαρύνει αποκλειστικά και μόνο εσάς”.

Ο φτωχός μας ο Μπούμερ έχει μείνει άφωνος...

Τι είναι αυτό που του συμβαίνει πρωί, πρωί??? Μπροστά του απλώνονται αρκετά από τα όνειρα που έκανε τόσα χρόνια... μια σειρά από ατελείωτες (έτσι του φαίνεται) επιλογές από μια γυναικεία φωνή!! και δεν είναι καν της Κάθλιν Τέρνερ (στα 80ς, όχι σήμερα).

Τι να διαλέξω?? σκέφτεται...

Αν διαλέξω το 1 μήπως φανώ πολύ εγωιστής που δεν διάλεξα το 3?? Κι αν διαλέξω το 5 δεν μου αρέσουν οι Μπον Τζόβι... κι αν διαλέξω το 2 τι στολή θα βάλω??

Κι αυτό το 7 με το φύλλο?? Τι αλλόκοτη επιλογή είναι αυτή???

Πω, πω μπέρδεμα... Που είναι ο Έλληνας θεός των επιλογών?? Δεν υπάρχει?? Δεν μπορεί, αυτοί είχαν θεούς για τα μολύβια, δεν θα είχαν έναν για τις επιλογές??

Μήπως να διαλέξω το 4 ή... καλύτερα το 6... Κι αν όλα αυτά δεν έχουν μέλλον???

Ουφ! Στοπ Μπούμερ!!! Μας κούρασες με τις μαλακίες σου!!! Τι μέλλον εννοείς?? Αν η επιλογή σου θα βγάλει μερίσματα με κέρδος?? Πολύ με απογοητεύεις Μπουμέρ... Θα έλεγες το ίδιο αν σου πρόσφεραν ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα ή έναν διάττοντα αστέρα???

Διάλεξε κάτι ή κλείσε το ρημάδι το τηλέφωνο...!!!!

Τι έκανε τελικά ο Μπούμερ?? Αν ενδιαφέρεστε να μάθετε αγαπητοί μου αναγνώστες, θα πρέπει να πάμε μερικά χρόνια μπροστά. Και δεν θα χρειαστεί να πληκτρολογήσετε τίποτα!!

Ο Μπούμερ Πέτγουει είναι ένας χαρούμενος άνθρωπος. Ίσως όχι για σας και για μένα, αλλά για τους χαρούμενους ανθρώπους της Τιχουάνα, όπου ζει, σ' ένα μικρό σπίτι μπροστά στην θάλασσα.

Μέχρι πρόσφατα, έζησε και μια σχέση, ή καλύτερα σύγκρουση, με την Γκουεν (από το Γκουέντολιν). Και οι συγκρούσεις δεν προσφέρονται ιδιαίτερα για ένα σίγουρο μέλλον, αλλά η ενέργεια, αυτής καθαυτής της σύγκρουσης έχει ένα ενδιαφέρον. Και διορθώστε με αν κάνω λάθος.

Εκείνη την Δευτέρα, ο Μπούμερ δεν διάλεξε τίποτα και έκλεισε το τηλέφωνο.

Βγήκε από τον θάλαμο και πήγε στην δουλειά του, όπου κανείς δεν σχολίασε την αργοπορημένη του άφιξη (ίσως και να μην το πήραν καν χαμπάρι).

Στις 12 ακριβώς, αντί να πάει στην καφετέρια, πήγε στο κοντινό πάρκο.

Έκατσε πολλές ώρες και σκέφτηκε τόσα πολλά που όταν αποφάσισε να φύγει, οι ρυτίδες στο μέτωπο του ήταν πιο βαθιές και στο κεφάλι του είχαν φυτρώσει αρκετές γκρίζες τρίχες.

Δεν γύρισε στο δημαρχείο, πήγε στην τράπεζα και σήκωσε όλες τις οικονομίες του σίγουρου μέλλοντός του και αγόρασε ένα αεροπορικό εισιτήριο για το Μεξικό.

Όταν έφτασε στο αεροδρόμιο της Τιχουάνα, νοίκιασε ένα σαραβαλάκι και οδήγησε μέχρι την πιο απομακρυσμένη παραλία.

Όταν ξεπέρασε τα συμπτώματα της εκδίκησης του Μώντε-τζούμα (έτσι ονομάζεται η τοπική διάρροια), αγόρασε μια μεταχειρισμένη κιθάρα από το τοπικό Σούπερ Μάρκετ και ένα κιλό μαριχουάνα από τον τοπικό ντίλερ.

Όταν έμαθε κάμποσα τραγούδια στην κιθάρα και κάπνισε όλη την μαριχουάνα (ίσως το πρώτο να του πήρε λίγο παραπάνω χρόνο από το δεύτερο) έκανε αίτηση και προσλήφθηκε στο τοπικό εργοστάσιο παραγωγής τεκίλα (αν και μεταξύ μας, περισσότερο την πίνουν παρά την παράγουν και μάλλον αυτός είναι ο λόγος που η Τιχουάνα είναι περισσότερο γνωστή για τις Μακιγιαδόρας παρά για την τεκίλα) και παραμένει σε αυτή την θέση μέχρι και σήμερα.

Κολυμπάει πολύ, διαβάζει, κάνει παρέα με τον γείτονα και μερικά βράδια, όταν έτσι αισθάνεται, χορεύει στην πλατεία του χωριού με τους υπόλοιπους.

Καμιά φορά, τους παίζει τραγούδια με την κιθάρα του και καπνίζει και λίγη μαριχουάνα για να θυμάται..

Και εκείνες τις στιγμές σκέφτεται ότι αν του δινόταν ξανά η ευκαιρία της επιλογής, ίσως και να έκανε εκείνο το ταξίδι στο Σείριο πάνω στο φύλλο....

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Ο Μπουμερ Πετγουει δεν εφτιαξε και ενα αμαξι-''γαλοπουλα''??